The Narrows

Vandaag staat de Narrows op het programma, deze wandeling wilde ik graag maken, maar valt of staat met het weer. Van te voren hebben wij even gekeken bij het Visitorcenter of het veilig is om deze te lopen, maar er wordt geen slecht weer of flash flood verwacht. Het hoeft niet te regenen in het park, om deze rivier zo wild te maken dat er binnen een paar minuten stromen water doorheen gaan. Niet alleen water, maar ook boomstammen en allerlei rommel komt er dan mee, heel gevaarlijk. Voor ons was hij not expected, dus we gaan ervoor.

Van te voren heb ik nog nagevraagd wat het huren van waterdichte schoenen en stokken kost, ze vroegen hier $30 p.p. voor, wat wij behoorlijk duur vonden. Omdat we vanuit Nederland waterschoenen meegenomen hebben deze maar aangedaan. We zien wel hoe ver we komen. Wel hebben we houten stokken gehuurd, ($ 7,50 per stuk), om wat meer steun te hebben tijdens de vele stroomversnellingen.

Deze wandeling begint bij de Temple of Sinawava en de shuttlebus doet er ongeveer 40 minuten over om te komen. Het is tevens het verste punt in Zion NP.

De trail begint met de Riverside walk, deze is 3,3 km heen en terug en is een verhard pad, je loopt dan langs de Virgin River richting het begin van de Narrows en hier houdt het pad op. Wij waren om halftien op de parkeerplaats en na een korte wandeling hebben we om tien uur de waterschoenen aangetrokken en zijn het water ingestapt. De gewone schoenen hebben we, net als zovelen voor ons, gewoon bij het begin van de Narrows op het muurtje gezet.



We stapten het water in en vonden het behoorlijk koud, het water is 15 graden. Maar na even “door” te zijn gegaan, viel het geweldig mee. Het eerste stuk loop je door het water, over allemaal ronde stenen heen, afgewisseld met stukken rotsig zand. Je voeten kunnen dan weer een beetje bijkomen. In het begin was het best druk, vonden wij, maar naar mate we verder kwamen werd het steeds rustiger en konden we zelfs foto’s maken zonder dat er iemand opstond. Verderop wordt het steeds rotsiger en moet je veel meer door het water lopen. Op dit moment staat de rivier niet zo hoog, als je een beetje uitkijkt hoe en waar je loopt dan komt het water maximaal tot aan je dijen. Verder in de Narrows, wordt de kloof steeds nauwer en je loopt hier tussen twee heel hoge rode rotswanden door. Geweldig om te zien. Je loopt deze tocht voornamelijk in de schaduw en dat was maar goed ook want het was vandaag heel heet ruim 35 graden.

We hebben ruim 2 1/2 uur de Narrows stroomopwaarts gelopen en toen besloten om om te draaien en terug te gaan. We moesten tenslotte ook nog 2 1/2 uur terug.Toen we bijna bij het beginpunt terug waren, was het wel heel erg druk. Heel veel mensen lopen een piepklein stukje van de Narrows en keren dan om.

Totaal hebben we over de hele tocht 5 1/2 uur gedaan waarvan 4 1/2 uur in het water.

		Narrows Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Toen wij nog thuis waren vroeg ik mij af wat voor schoeisel  je aan doet als je de Narrows loopt? Ik heb gezocht op internet wat het beste was, de meeste raden dan ook de waterdichte schoenen aan die je kan huren, maar als ik zo eens  onze "meelopers" bekeek, dan viel het op dat er heel veel schoeisel gedragen werd. Je zag; blote voeten, teenslippers, badslippers, crocs, waterschoenen, tevaslippers, tevaslippers met geitenwollensokken, gympies, wandelschoenen etc. Het enige wat we niet tegengekomen zijn, zijn naaldhakken LOL.  Zo zie je maar iedereen loopt op schoeisel waar hij/zij zich lekker bij voelt.

Wij hebben het hele stuk op waterschoenen gelopen, dit was te doen, maar je moet wel oppassen waar je je voeten neerzet zodat je je enkels niet verzwikt. Mocht ik deze wandeling nog een keer doen, dan zou ik oude schoenen uit Nederland meenemen, met een stevige zool, die je later weg kan gooien of een paar goedkope schoenen halen hier in Amerika.

Het was een heel bijzondere, avontuurlijke wandeling, die we voor geen goud hadden willen missen.



Gereden: 5 km.
Temperatuur:  35 graden.

Zion National Park, dag 1

Vandaag hebben we de hele dag voor het Zion National Park, we gaan een hele dag wandelen, dus vanochtend stevig ontbeten, want we komen in het park geen Subway tegen, denk ik zomaar.

Om 8:10 uur hebben wij de shuttlebus genomen. die voor ons hotel stopt, naar de ingang van het park. Daar moet je overstappen op de shuttle die het park in gaat. Zion is een autovrij park en er wordt alleen maar met shuttlebussen gereden. Zo ‘s ochtends vroeg zijn de bussen dus propvol en wordt het staan en hangen voor je bij je uitstappunt bent.

Wij zijn bij Zion Lodge uitgestapt en hebben daar de Lower, Middle en Upper Emerald Pools Trail gelopen. Je steekt hier de Virgin River over en wandelt over een verhard pad. Na 1 kilometer kom je bij een waterval, eigenlijk was het een “waterdruppel”val, meer kwam er niet naar beneden.



Je loopt hier achterlangs en komt dan terecht bij de Lower Emerald Pool, ook dit pooltje had zijn beste tijd gehad. Vervolgens zijn we naar de Middle Emerald Pool gelopen en dit pooltje was ook niet meer wat het geweest is .
Hier zagen we een bordje trail staan, dus wij hier rechtsaf geslagen en naar boven geklommen, nu was dit geen klimmen maar klauteren. Ik had wel gelezen dat de route naar de Upper Pool rotsachtig was en dat je hier over rotsblokken moest klimmen, maar dit pad was wel heel steil en smal en we zagen geen mens, terwijl de Upper trail behoorlijk druk was. Na een halfuur omhoog geklommen te zijn, het zweet liep in straaltjes van mijn hoofd, die ondertussen de kleur van een tomaat had, zijn we maar omgedraaid. Het hele steile en rotsige pad weer naar beneden geklauterd, zegt Maarten ineens “Kijk hier rechts ligt een piepklein plasje”. Wij dachten dus dat we hier gewoon aan voorbij gelopen waren en we veel te ver waren gegaan. Niet dus, de trail naar de Upper Pool begint dus heel ergens anders. We waren even van het padje af.



Nadat we weer op het rechte pad kwamen, hebben we deze trail maar afgemaakt en zijn klimmend en klauterend naar boven gelopen. Je komt dan bij een wat groter pooltje uit, maar tsjonge wat was het druk hier, het leek de Lijnbaan op zaterdagmiddag wel. Ook al is het eind september het is heel druk hier, hoe druk moet het ‘s zomers dan wel niet zijn?


Upper Emerald Pool, met moeite foto kunnen maken waar niet te veel mensen op stonden.

Na hier even in de schaduw gezeten te hebben, zijn we weer teruggelopen en hebben onderweg de afslag naar de Kayenta Trail genomen. Deze trails samen zijn ongeveer 10 km lang, we hebben hier 2 1/2 uur over gedaan en hebben een hoogte verschil van totaal 128 meter afgelegd. Wel een tijd in de schaduw bij de Upper gezeten om even af te koelen.



Op een gegeven moment kwamen we een” volunteer” tegen, deze mensen werken op vrijwillige basis voor het park en daar raakten wij mee in gesprek. We vroegen haar welke wandeling nog meer mooi was en ze raadde ons de Hidden Canyon Trail aan. Dit leek ons wel leuk om te doen, ze vertelde ons dat je  een stuk omhoog loopt en dat je daarna door een schaduwrijke canyon wandelt, heel leuk volgens haar.

We hebben het geweten hoor. Deze trail begint bij de halte Weeping Rock en is 5,4 km heen en terug. Eerst klim je via steile switchbacks en via een in de rotswand gehakte trap omhoog, je gaat dus via een zigzag pad omhoog en dit pad stijgt heel erg snel en er komt voor je gevoel geen eind aan. Daarna wordt het pad een stuk smaller en op het smalste gedeelte, (50 cm en de afgrond naast je) hangen kettingen aan de muur waaraan je je vast kunt houden.

Deze trail eindigt bij de Hidden Canyon, je denkt dan dit is het, het zal wel wat gemakkelijker worden. Niets is minder waar, ook in deze Canyon is het klimmen en klauteren geblazen. We zijn een heel eind hierin gelopen tot we bij een heel groot rotsblok kwamen die de canyon afsloot. Aangezien we geen berggeiten zijn hebben we het hierbij gelaten en zijn terug gelopen.
We hebben over deze trail 2 1/2 uur gedaan, het hoogte verschil is 305 meter en dat is best pittig, want de stijging zit grotendeels aan het begin van de trail. Later lazen we dat dit een zgn. “strenuous” wandeling was, pittig dus, maar het was wel een geweldig mooie wandeling om te doen.
We lopen deze vakantie voor het eerst met zgn. hikingpools oftewel wandelstokken, gelukkig maar, want met al dat klimmen en klauteren kan je wel en steuntje gebruiken en het belast de knieën wat minder.


Behoorlijk steil, klimmen en klauteren


Uitzicht van bovenaf

Hierna hebben we de pijp aan Maarten gegeven en zijn we terug gegaan naar ons hotel, waar we rond een uur of vier aankwamen, waarna we heerlijk in de hottub hebben gezeten om onze spieren even te verwennen, want die hebben heel wat te verduren gehad vandaag. Het was ook maar goed dat we genoeg water meegenomen hadden, ruim twee liter per persoon, want er heerst hier een soort hittegolf, het is hot, hot, hot, hot. Je kan hier in het park wel op diverse punten je water bijvullen.

Temperatuur, meer dan 30 graden en zon.

Gereden: 0 km. (alleen in de shuttlebus)

Van Richfield naarSpringdale (Zion National Park)

Vanochtend vertrokken uit Richfield, wij gaan vandaag naar Zion National Park en daar blijven we drie nachten. De route die ik van te voren heb uitgestippeld ging over de Hyw 24, daarna de 12 en vervolgens de 89, dit zou een van de mooiste routes zijn. Het begon niet zo leuk, er werd gewaarschuwd voor overstekend wild, zoals zo vaak, maar je mag hier gewoon 65 mijl per uur rijden, dat is ongeveer 105 km/uur en dat is knap hard vinden wij. Er staken ook voor onze auto hertjes over, maar die konden we nog goed ontwijken. Helaas was een tegenligger niet zo gelukkig en die raakte een hert en was gelijk total loss en het hert lag dood op de weg, er was gelukkig al hulp aanwezig en wij zijn dus doorgereden. Daarna de snelheid nog verder aangepast en goed uitgekeken. Onderweg zagen we nog tientallen dode herten liggen, het is hier blijkbaar behoorlijk vaak raak.

Vervolgens reden we via de Hwy 12 door allerlei parken heen, het Dixie National Forest, het Anasazi State Park en het Grand Starcase Escalante National Monument, het ene mooie uitzicht na het andere, veel bergwegen met bergen die allerlei kleuren hebben, je blijft hier je ogen uitkijken. Hieronder een paar foto’s van onze reis.



Op een gegeven moment stopten we, ongeveer een mijl of vier voor de afslag van Bryce, op een parkeerplaats met allemaal heel mooie rode rotsen, hier begon een trail, de Mossy Cave Trail. Dit is een vrij korte wandeling van ongeveer 1,5 km naar een grot en een waterval. De grot was niet veel, maar onderweg kom je de mooiste uitzichten tegen. Allerlei rotsen in de mooiste kleuren rood. Bij de waterval gekomen zagen we ook nog twee archen staan. Dit was een geweldig mooie wandeling en we hebben over deze 1,5 km ruim een uur gedaan en heel veel foto’s genomen. (Dit gebied, hoorde ik later, behoort al bij het Bryce NP).



Vervolgens zijn we doorgereden en omdat we toch langs Bryce National Park kwamen zijn we daar ook nog even wezen kijken. Dit park hebben we tijdens een vorige vakantie al uitgebreid bezocht, maar is de moeite waard om nogmaals te zien. Hier zie je allerlei hoodoos in vele kleuren en vormen. We hebben daar van Sunsetpoint naar Sunrisepoint gelopen en natuurlijk weer heel veel foto’s gemaakt. Ik denk dat we wel kunnen kwartetten met die van een paar jaar geleden. Het was in Bryce ongelooflijk druk, het was zoeken naar een parkeerplaats, dit hebben we nog niet meegemaakt deze reis.



We zijn dwars door het Zion National Park gereden naar Springdale, waar we een hotel geboekt hebben, de Quality Inn, we hebben een ruime kamer met daarin tada…. 

 
een jacuzzi.



Vanavond gegeten bij Jacks Sportbar, dit is een bar/restaurant, met wel tien grote flatscreens, op acht hiervan werd er een football match uitgezonden en twee lieten een honkbalwedstrijd zien. Het publiek was heel enthousiast tijdens de football match en het zag er naar uit dat de favoriete partij aan de winnende hand was. Wij snappen hier natuurlijk geen jota van, maar het was wel leuk om de reacties hier te zien.

Morgen gaan we het Zion National Park onveilig maken, er wordt erg warm weer voorspeld dus dat wordt weer zweten en afzien.

Temperatuur: 30 graden
Gereden: 498 km.

Van Vernal naar Richfield via Fantasy Canyon

Vanochtend weer uit ons hotel vertrokken, vandaag stond Fantasy Canyon op het programma. Ongeveer 43 mijl vanaf Vernal bevindt zich Fantasy Canyon. De eerste 37 mijl rij je over een prima asfaltweg, door een gebied waar veel olie wordt gewonnen, je ziet overal ja-knikkers en opslagtanks staan. Het gebied zelf is heel dor, zand met allemaal dorre struikjes.



Op een gegeven moment rij je weer door de bergen en dan weer een heel stuk niets, met pijpleidingen en weer heel veel olietanks. (Het ruikt hier of we weer thuis de Botlektunnel doorrijden ), totdat je eindelijk het bordje Fantasy Canyon ziet staan. Je moet dan nog ruim 6 mijl over een gravelweggetje met veel greppels, waar als het veel regent de weg overstroomt. Het lijkt ons dus geen goed idee om deze rit te doen tijdens onweer of hevige regen. De kans is groot dat je dan behoorlijk door het water rijdt.
Het is heel raar, je ziet deze canyon eigenlijk niet van te voren aankomen, als je de laatste afslag neemt dan sta je ervoor en zie je de mooie rotsformaties. We waren hier al rond een uur of negen en we hadden de  Canyon voor ons alleen. Het is maar een klein gebied, ongeveer een kilometer groot, maar we hebben hier ruim een uur rondgelopen en geklommen.


Midden in het vlakke land zie je ineens de canyon

Er zou een trail zijn en die was in het begin aangegeven met stenen op het pad, maar hoe verder we kwamen hoe minder stenen we zagen, waarschijnlijk weggespoeld. We hebben daar maar voorzichtig onze eigen weg gevolgd en opgepast dat we niets beschadigden.

Deze rotsformaties zijn bizar om te zien, het is zandsteen en alles is door wind en regen uitgesleten in de meest rare vormen. Met een beetje fantasie kan je hier allerlei figuren in de rotsen zien. Ik had op internet de coördinaten van dit park gevonden, want het is behoorlijk moeilijk te vinden  nl. N40°3'20", W109°23'42". Met deze coördinaten ingevoerd in de tomtom stonden we bijna voor de ingang van de canyon.
Ook al is het klein en moet je er een eind voor rijden, wij vonden het echt de moeite waard.


Een of andere antilope soort die bij de Canyon rondhing.

Fantasy Canyon

Vervolgens zijn we op weg gegaan naar onze eindbestemming Price, we hadden daar een Best Western geboekt, maar we waren hier eigenlijk al zo snel,  13:15 uur, dat we deze maar geannuleerd hebben en een stuk doorgereden zijn naar Richfield. We hoeven morgen dan een stuk minder te rijden.  De rit naar Price ging over de 191 door het prachtige Ashley National Forest. Een prachtige bergweg, met een flinke klim erin, het hoogste punt wat we hier gereden hebben was 2800 meter, vrachtwagens kwamen hier kruipend omhoog. Vervolgens via de highway 70E, dit is dan wel een snelweg, maar gaat door een geweldig mooi berggebied.


Even een kwartiertje wachten tot de trein langs is gereden.

Ook al hebben we vandaag weer een heel stuk gereden, de afwisseling van de landschappen was geweldig en verveelt nooit.
We zitten nu in een hotel in Richfield, de Holliday Inn Express, aan de rijksweg gelegen en een prima uitvalsbasis voor onze trip morgen richting Zion.  We gaan zo eten in het restaurant dat hiervoor gelegen is.

Vandaag: 35 graden
Gereden: 482 km.
Getankt: $ 37