Las Vegas here we come.

Vrijdag 2 oktober.

Vanochtend uit Overton vertrokken, we hebben de route naar Las Vegas genomen via Lake Mead. Dit is een heel rustige en mooie weg om te rijden en je mijdt de drukte van de Interstate. Plots zie je dan als je de woestijn uit komt rijden Las Vegas liggen.




We waren al om een uur of 10 bij de Premium Outlets North en zijn daar aan het shoppen gegaan. Nu shoppen is te veel gezegd, we hebben precies 0,0 % gekocht. We hebben ons best gedaan, maar we konden ons geld hier niet kwijt. Bij de Levis store hadden ze Maarten zijn favoriete jeans niet eens in de juiste maat en ook de kleding in de Tommyshop was hier behoorlijk gedateerd. Dus raar maar waar we komen dadelijk nog zonder extra kleding terug uit Amerika. Nu slaag ik zelf nooit hier, maar voor Maarten was er meestal  veel keus. We vinden het hier ook een stuk duurder geworden dan een aantal jaren terug en dat heeft niet eens te maken met de hoge dollar stand.

We zijn daarna naar Las Vegas gereden, we slapen in the Cariage House. Een hotel net achter de Strip, zonder casino. Een goede keus blijkt achteraf, want we kregen een gratis upgrade naar een junior suite. We hebben een slaapkamer, een zitkamer, eetgedeelte en een keuken en een douche. Het kan niet op en prima internet.


Vanmiddag hebben we over de Strip gelopen en hebben wat hotels van binnen bekeken. Eigenlijk lijken ze allemaal op elkaar, ontelbare gokmachines en tafels staan hier opgesteld. Er gaat wat geld om hier in Las Vegas. Vanavond nogmaals een rondje gemaakt op de Strip en deze ziet er heel anders uit dan overdag, het is hier heel druk en je ziet de meest vreemde figuren rondlopen. Zelfs ‘s avonds rijdt het verkeer hier nog rijen dik op de Strip. Na hier een uur of drie gelopen te hebben zijn we terug gegaan naar ons hotel en met de voeten op tafel (o, wat deden die zeer) nog even televisie gekeken.



Zaterdag 3 oktober

Vannacht prima geslapen, ondanks dat het vliegveld van Las Vegas vlakbij de Strip ligt hoor je hier niet veel van. We hebben nog een dag hier in Las Vegas en we proberen het nog maar een keertje en gaan naar de Premium Outlets South. Dit is een overdekte outlet niet al te ver van ons hotel. Het rijden op de Las Vegas Boulevard (Strip) is heel erg druk, zelfs in de morgen rijdt het hier al vier rijen dik af en aan. Maar we zijn weer heelhuids op de plaats van bestemming gekomen.

Het is ons eindelijk gelukt om ons geld aan kleding uit te geven . Dit keer geen Levis jeans voor Maarten, maar twee Tommy spijkerbroeken en een leuke riem van Nautica. Zelf heb ik een paar rode schoenen gekocht in de opruiming bij Aerosols en dat was het. We zullen morgenochtend dus niet met zwaarbeladen koffers in het vliegtuig stappen. We vertrekken hier zondagmorgen om ca. 8 uur en landen ongeveer dezelfde tijd, maar dan op maandagmorgen op Schiphol.
Vanmiddag even een paar uurtjes gerelaxt, want vandaag is onze laatste dag. Vanavond nog een hapje eten hier en dan nog het andere gedeelte van de Strip aflopen, (vertel het maar niet tegen mijn voeten want die protesteren nu al) en dan zit onze vakantie er al weer op. We zijn even richting het reuzenrad gelopen en kwamen daar langs Ghirardelli een ijs/chocolade winkel en daar hebben we een sea salted caramel ijsje gekocht. Hoewel dit ijsje $ 10 kostte (we hebben hem samen gedeeld, want hij was groot), was dit het lekkerste ijsje wat ik ooit gegeten heb.


.

In die drie weken hebben we heel veel beren, orka's. dolfijnen, herten, bizons (vooral de konten hiervan) gezien. Veel mooie wegen gereden en weer geweldige Nationale Parken bezocht. Het was een aaneenschakeling van hoogtepunten (volgens Maarten).

We hebben weer ontzettend geboft met het weer. We hebben achter alle regen aangereden, op een paar spetters na onderweg,  hebben we geen regen gehad.

In totaal 5850 km gereden De benzine kostte gemiddeld 0,04 ct per kilometer.

De goedkoopste benzine tankten we in de staat Washington, $ 2,54 per gallon. De duurste benzine in Utah, $ 2,99 per gallon. Dat de benzineprijzen in Utah duidelijk hoger zijn dan in de andere staten waardoor wij gereden zijn. Totaal uitgegeven aan benzine $ 273, daar kunnen we in Nederland slechts 3x voor tanken.

Staten bezocht/doorgereden deze reis: Washington,  Vancouver Island (Canada), Idaho, Montana, Wyoming, Utah, Arizona, Nevada.

Je ziet hier in Las Vegas bijna iedereen selfies maken, hoeveel selfies zullen er per dag gemaakt worden?? Alleen hier in Las Vegas denk ik al miljoenen, dus kunnen wij  niet achterblijven en sluiten we hiermee onze vakantie af.

Hieronder dus onze eerste en vooral ook onze laatste selfie

 




Iedereen bedankt voor alle leuke reacties, ook die ik via het AllesAmerikaforum mocht ontvangen.

Las Vegas

Vandaag zijn wij aangekomen in Las Vegas, morgen een verslag van twee dagen Las Vegas.

Van Zion NP naar het Valley of Fire State Park

Vanochtend later dan normaal vertrokken, want Maarten was zo “uitgeput” van de Narrows, dat hij een uurtje of tien geslapen heeft .  Gelukkig gaan we naar Nevada tijd en krijgen we er een uurtje extra bij vandaag.

We hebben afscheid genomen van Zion en vertrekken naar onze voorlaatste stop Overton. Hier ligt het Valley of Fire State Park. Bij afrit 75 van de Interstate 15 heb je de afslag naar dit park. Je rijdt dan eerst door een bruinig bergebied (the Muddy Mountains) en dan zie je opeens de vuurrode rotsen van het Valley of Fire State Park. Het park heeft een woestijnklimaat en het is hier dan ook hot, hotter, hotst. We hebben vandaag de 100 Fahrenheit gehaald, oftewel een graadje of 38, gelukkig stond er wel een heel warme wind.

Dit park valt niet onder de Nationale Parken Pas en je moet $ 10 entrence fee betalen. We begonnen met de Arch Rock Loop Drive, een twee mijl lange deels onverharde weg. Hier vind je hele mooie rotsformaties en een schattige arch. We zijn ook nog een heel hoge trap opgeklommen om naar de muurschilderingen te kijken die hier hoog op een berg zijn gemaakt.



Na een bezoekje aan het Visitorcenter begon het echte werk. Na weer diverse heel mooie stops gemaakt te hebben, je blijft hier foto’s nemen, was het tijd om mijzelf in de olie te zetten, want we gaan de Fire Wave lopen. De wandeling daar naar toe is niet al te ver, het is ongeveer een uur lopen heen en weer (1,6 km), maar het is hier heel heet en zonnig en dat maakt het zwaar. In het begin loop je door los zand, totdat je op een wat meer rotsige bodem komt te lopen. Ik zei nog tegen Maarten, “Vreemd dat je hier helemaal geen cactussen ziet”, we gingen het bochtje om en daar stonden deze twee kanjers van cactussen.



Deze waren ongeveer een halve meter groot
 
Na een stukje verder gelopen te hebben kom je op een prachtig gelaagd rotsachtig plateau. Je vindt hier allerlei kleuren terug in de rotsen, van zwart, wit, roze en rood. Heel mooi om te zien en je mag hier gewoon rondlopen. We hebben heel veel foto’s gemaakt, dus kijk zelf maar.



Wij waren zo slim om genoeg water mee te nemen, want met die hitte en geen schaduw, blijf je drinken. We hadden de Fire Wave grotendeels voor ons alleen, op een gegeven moment kwamen er mensen aan, die dus niets hadden meegenomen, niet zo slim. Er wordt voortdurend gewaarschuwd om genoeg drinken mee te nemen, ze hebben het over een gallon per persoon, maar dat is zelfs ons te veel. Op de terugweg hadden wij de zon pal op de snuit en moesten we een heuvel op door het hete losse zand. Het had niet veel gescheeld of ik was een plasje gesmolten vet geworden.




 Je ziet hier echt heel bijzondere rotsen, deze heeft zelfs een geel stuk.

We hebben nog even een kleine klim gemaakt om de Elephant Rock op de foto te zetten, kijk zelf maar of je er een olifant in ziet.



Ondanks dat het geen groot park is kan je hier makkelijk een dag rondrijden en kijken. Ook kan je nog veel meer mooie wandelingen maken, maar voor ons was de Fire Wave het matje voor vandaag, dit mede door de hoge temperatuur van 38 graden C.  
Dit park is echt een geweldig park om te bezoeken. Weer een hoogtepuntje erbij.

We zitten nu in de North Shore Inn in Overton en hebben vanavond gegeten bij The Inside Scoop, zeg maar de plaatselijke snackbar. Ik had een warme cornedbeef/zuurkool sandwich en Maarten een hamburger. Het smaakte heel erg goed. Het ijsje daarna, ze hebben hier heel veel soorten schepijs, smaakte nog beter.



Morgen vertrekken we naar Las Vegas, maar eerst gaan we Outlet shoppen.

Gereden: 283 km
Getankt: $ 20
Temperatuur: 38 graden.

The Narrows

Vandaag staat de Narrows op het programma, deze wandeling wilde ik graag maken, maar valt of staat met het weer. Van te voren hebben wij even gekeken bij het Visitorcenter of het veilig is om deze te lopen, maar er wordt geen slecht weer of flash flood verwacht. Het hoeft niet te regenen in het park, om deze rivier zo wild te maken dat er binnen een paar minuten stromen water doorheen gaan. Niet alleen water, maar ook boomstammen en allerlei rommel komt er dan mee, heel gevaarlijk. Voor ons was hij not expected, dus we gaan ervoor.

Van te voren heb ik nog nagevraagd wat het huren van waterdichte schoenen en stokken kost, ze vroegen hier $30 p.p. voor, wat wij behoorlijk duur vonden. Omdat we vanuit Nederland waterschoenen meegenomen hebben deze maar aangedaan. We zien wel hoe ver we komen. Wel hebben we houten stokken gehuurd, ($ 7,50 per stuk), om wat meer steun te hebben tijdens de vele stroomversnellingen.

Deze wandeling begint bij de Temple of Sinawava en de shuttlebus doet er ongeveer 40 minuten over om te komen. Het is tevens het verste punt in Zion NP.

De trail begint met de Riverside walk, deze is 3,3 km heen en terug en is een verhard pad, je loopt dan langs de Virgin River richting het begin van de Narrows en hier houdt het pad op. Wij waren om halftien op de parkeerplaats en na een korte wandeling hebben we om tien uur de waterschoenen aangetrokken en zijn het water ingestapt. De gewone schoenen hebben we, net als zovelen voor ons, gewoon bij het begin van de Narrows op het muurtje gezet.



We stapten het water in en vonden het behoorlijk koud, het water is 15 graden. Maar na even “door” te zijn gegaan, viel het geweldig mee. Het eerste stuk loop je door het water, over allemaal ronde stenen heen, afgewisseld met stukken rotsig zand. Je voeten kunnen dan weer een beetje bijkomen. In het begin was het best druk, vonden wij, maar naar mate we verder kwamen werd het steeds rustiger en konden we zelfs foto’s maken zonder dat er iemand opstond. Verderop wordt het steeds rotsiger en moet je veel meer door het water lopen. Op dit moment staat de rivier niet zo hoog, als je een beetje uitkijkt hoe en waar je loopt dan komt het water maximaal tot aan je dijen. Verder in de Narrows, wordt de kloof steeds nauwer en je loopt hier tussen twee heel hoge rode rotswanden door. Geweldig om te zien. Je loopt deze tocht voornamelijk in de schaduw en dat was maar goed ook want het was vandaag heel heet ruim 35 graden.

We hebben ruim 2 1/2 uur de Narrows stroomopwaarts gelopen en toen besloten om om te draaien en terug te gaan. We moesten tenslotte ook nog 2 1/2 uur terug.Toen we bijna bij het beginpunt terug waren, was het wel heel erg druk. Heel veel mensen lopen een piepklein stukje van de Narrows en keren dan om.

Totaal hebben we over de hele tocht 5 1/2 uur gedaan waarvan 4 1/2 uur in het water.

		Narrows Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Toen wij nog thuis waren vroeg ik mij af wat voor schoeisel  je aan doet als je de Narrows loopt? Ik heb gezocht op internet wat het beste was, de meeste raden dan ook de waterdichte schoenen aan die je kan huren, maar als ik zo eens  onze "meelopers" bekeek, dan viel het op dat er heel veel schoeisel gedragen werd. Je zag; blote voeten, teenslippers, badslippers, crocs, waterschoenen, tevaslippers, tevaslippers met geitenwollensokken, gympies, wandelschoenen etc. Het enige wat we niet tegengekomen zijn, zijn naaldhakken LOL.  Zo zie je maar iedereen loopt op schoeisel waar hij/zij zich lekker bij voelt.

Wij hebben het hele stuk op waterschoenen gelopen, dit was te doen, maar je moet wel oppassen waar je je voeten neerzet zodat je je enkels niet verzwikt. Mocht ik deze wandeling nog een keer doen, dan zou ik oude schoenen uit Nederland meenemen, met een stevige zool, die je later weg kan gooien of een paar goedkope schoenen halen hier in Amerika.

Het was een heel bijzondere, avontuurlijke wandeling, die we voor geen goud hadden willen missen.



Gereden: 5 km.
Temperatuur:  35 graden.

Zion National Park, dag 1

Vandaag hebben we de hele dag voor het Zion National Park, we gaan een hele dag wandelen, dus vanochtend stevig ontbeten, want we komen in het park geen Subway tegen, denk ik zomaar.

Om 8:10 uur hebben wij de shuttlebus genomen. die voor ons hotel stopt, naar de ingang van het park. Daar moet je overstappen op de shuttle die het park in gaat. Zion is een autovrij park en er wordt alleen maar met shuttlebussen gereden. Zo ‘s ochtends vroeg zijn de bussen dus propvol en wordt het staan en hangen voor je bij je uitstappunt bent.

Wij zijn bij Zion Lodge uitgestapt en hebben daar de Lower, Middle en Upper Emerald Pools Trail gelopen. Je steekt hier de Virgin River over en wandelt over een verhard pad. Na 1 kilometer kom je bij een waterval, eigenlijk was het een “waterdruppel”val, meer kwam er niet naar beneden.



Je loopt hier achterlangs en komt dan terecht bij de Lower Emerald Pool, ook dit pooltje had zijn beste tijd gehad. Vervolgens zijn we naar de Middle Emerald Pool gelopen en dit pooltje was ook niet meer wat het geweest is .
Hier zagen we een bordje trail staan, dus wij hier rechtsaf geslagen en naar boven geklommen, nu was dit geen klimmen maar klauteren. Ik had wel gelezen dat de route naar de Upper Pool rotsachtig was en dat je hier over rotsblokken moest klimmen, maar dit pad was wel heel steil en smal en we zagen geen mens, terwijl de Upper trail behoorlijk druk was. Na een halfuur omhoog geklommen te zijn, het zweet liep in straaltjes van mijn hoofd, die ondertussen de kleur van een tomaat had, zijn we maar omgedraaid. Het hele steile en rotsige pad weer naar beneden geklauterd, zegt Maarten ineens “Kijk hier rechts ligt een piepklein plasje”. Wij dachten dus dat we hier gewoon aan voorbij gelopen waren en we veel te ver waren gegaan. Niet dus, de trail naar de Upper Pool begint dus heel ergens anders. We waren even van het padje af.



Nadat we weer op het rechte pad kwamen, hebben we deze trail maar afgemaakt en zijn klimmend en klauterend naar boven gelopen. Je komt dan bij een wat groter pooltje uit, maar tsjonge wat was het druk hier, het leek de Lijnbaan op zaterdagmiddag wel. Ook al is het eind september het is heel druk hier, hoe druk moet het ‘s zomers dan wel niet zijn?


Upper Emerald Pool, met moeite foto kunnen maken waar niet te veel mensen op stonden.

Na hier even in de schaduw gezeten te hebben, zijn we weer teruggelopen en hebben onderweg de afslag naar de Kayenta Trail genomen. Deze trails samen zijn ongeveer 10 km lang, we hebben hier 2 1/2 uur over gedaan en hebben een hoogte verschil van totaal 128 meter afgelegd. Wel een tijd in de schaduw bij de Upper gezeten om even af te koelen.



Op een gegeven moment kwamen we een” volunteer” tegen, deze mensen werken op vrijwillige basis voor het park en daar raakten wij mee in gesprek. We vroegen haar welke wandeling nog meer mooi was en ze raadde ons de Hidden Canyon Trail aan. Dit leek ons wel leuk om te doen, ze vertelde ons dat je  een stuk omhoog loopt en dat je daarna door een schaduwrijke canyon wandelt, heel leuk volgens haar.

We hebben het geweten hoor. Deze trail begint bij de halte Weeping Rock en is 5,4 km heen en terug. Eerst klim je via steile switchbacks en via een in de rotswand gehakte trap omhoog, je gaat dus via een zigzag pad omhoog en dit pad stijgt heel erg snel en er komt voor je gevoel geen eind aan. Daarna wordt het pad een stuk smaller en op het smalste gedeelte, (50 cm en de afgrond naast je) hangen kettingen aan de muur waaraan je je vast kunt houden.

Deze trail eindigt bij de Hidden Canyon, je denkt dan dit is het, het zal wel wat gemakkelijker worden. Niets is minder waar, ook in deze Canyon is het klimmen en klauteren geblazen. We zijn een heel eind hierin gelopen tot we bij een heel groot rotsblok kwamen die de canyon afsloot. Aangezien we geen berggeiten zijn hebben we het hierbij gelaten en zijn terug gelopen.
We hebben over deze trail 2 1/2 uur gedaan, het hoogte verschil is 305 meter en dat is best pittig, want de stijging zit grotendeels aan het begin van de trail. Later lazen we dat dit een zgn. “strenuous” wandeling was, pittig dus, maar het was wel een geweldig mooie wandeling om te doen.
We lopen deze vakantie voor het eerst met zgn. hikingpools oftewel wandelstokken, gelukkig maar, want met al dat klimmen en klauteren kan je wel en steuntje gebruiken en het belast de knieën wat minder.


Behoorlijk steil, klimmen en klauteren


Uitzicht van bovenaf

Hierna hebben we de pijp aan Maarten gegeven en zijn we terug gegaan naar ons hotel, waar we rond een uur of vier aankwamen, waarna we heerlijk in de hottub hebben gezeten om onze spieren even te verwennen, want die hebben heel wat te verduren gehad vandaag. Het was ook maar goed dat we genoeg water meegenomen hadden, ruim twee liter per persoon, want er heerst hier een soort hittegolf, het is hot, hot, hot, hot. Je kan hier in het park wel op diverse punten je water bijvullen.

Temperatuur, meer dan 30 graden en zon.

Gereden: 0 km. (alleen in de shuttlebus)